1441.

I jest kolejny one shot! Ach, nie ma to jak wena o 1:30 w nocy. ^^ Tym razem z dedykacją dla Julki. Dziękuję Ci za wszystko, kochana. ;* Zapraszam do czytania! Mam nadzieję, że spodoba. :)
Kinga i Jan powinni być zadowoleni, że jest więcej do czytania. ;P

                Był mglisty, listopadowy poranek Newark. Gerard od rana słyszał hałasy dobiegające z dolnej części mieszkania. Był pewien, że to sprawka jego młodszego brata. Pewnie jak zwykle nie może spać, więc przestawia meble w całym mieszkaniu. znów zamienia pokój z kuchnią. Przynajmniej będzie miał bliżej do lodówki. Starszy brunet wstał z łóżka i poszedł do łazienki. Całą noc pisał piosenkę poświęconą bratu. Był totalnie wykończony. Tylko dwie rzeczy mogły mu pomóc w pozbyciu się tego koszmarnego uczucia. Prysznic i duża, aromatyczna kawa.

                Pierwsze kroki skierował od razu do łazienki, która mieściła się w jego pokoju. Odkręcił kurek i wszedł do wnętrza kabiny prysznicowej. Czuł, jak strumień chłodnej wody delikatnie muska skórę na jego twarzy. Dokładnie umył swe ciało płynem o zapachu pomarańczy i spłukał z siebie białą pianę. Kiedy wyłączył wodę i sięgnął po ręcznik zauważył, że głosy dochodzące gdzieś z dołu ucichły. Młody pewnie poszedł do sklepu albo gdzieś się przejść. Na pewno zaraz wróci, bo nie lubi przebywać poza domem.

                Wrócił z powrotem do swego pokoju i wyjął z szafy czyste ubrania. Następnie zszedł na dół i rozejrzał się po pomieszczeniach. Do wszystkich były szeroko pootwierane drzwi, jednak Gerard nie zauważył nawet najmniejszych zmian w ich aranżacji. Ponownie zastanowiły go poranne hałasy. Postanowił nie myśleć o tym i zapytać o wszystko Mikey’ego, gdy ten wróci do domu. W międzyczasie on przyrządził sobie duży kubek kawy i w miarę pożywne śniadanie. Usiadł przy kuchennym stole i zatracił się w myślach. Nie zauważył, gdy minęła już 14 godzina. Wtedy na poważnie zaczął się martwić. Młodszego z nich nadal nie było w domu. Przed wyjściem nie zostawił żadnej wiadomości, później też się nie odezwał. Dodatkowo sytuację podsycał fakt, że Mikey nie odbierał telefonu i nie odpisywał na smsy.

                -Błagam cię bracie, odbierz w końcu ten cholerny telefon.

                Stres i zdenerwowanie zaczęły gościć w umyśle Gerarda. Zastanawiał się, gdzie też mógł pójść. Franka odpada. Mieli dobre stosunki, ale to Gee był jego najlepszym przyjacielem. Bob od dłuższego czasu izolował się od reszty zespołu, więc to mało prawdopodobne, że siedzi akurat u niego. Pozostaje Ray. Wyszukał jego numer w spisie telefonów i zadzwonił.

                -Jest u ciebie Mikey?

                -Nie, nie ma go. Nie rozmawialiśmy od kilku dni. Coś się stało?

                -Zniknął dziś rano bez słowa i nie wiem, gdzie jest.

                -Dzwoniłeś do niego?

                -Nigdy bym na to nie wpadł. Dzięki za genialny pomysł przyjacielu. Oczywiście, że do niego dzwoniłem, ale on nie odbiera. Martwię się. Wiesz, że ma teraz trudny okres.

                -Nie wiem, gdzie mógł pójść dawno nie rozmawialiśmy i chociaż bym chciał, nie mogę ci pomóc.

                Czarnowłosy podziękował przyjacielowi ze smutkiem w głosie. Bezsilnie opadł na kanapę w salonie. Nie miał żadnego pomysłu. Może wyjść i poszukać go? Tak, to chyba dobry pomysł. Mikey nie jest głupi. Jeśli zechce coś zrobić, to po prostu to zrobi. Bez najmniejszego zastanowienia się.

                Wstał z przytulnej sofy, założył buty, zarzucił na siebie ulubiona kurtkę i wybiegł z mieszkania nie zwracając uwagi na niezakluczone drzwi. Po drodze trącił kilku sąsiadów, na których twarzach malowały się emocje. Na jednych zaskoczenie, na innych oburzenie, na jeszcze innych zwykła obojętność. Na zwracał na to uwagi. Teraz najważniejsze było odnaleźć jego brata. Wszystko inne traciło sens.

                Stanął przed wejściem do kamienicy i rozejrzał się po okolicy. Gdzie ty do cholery mogłeś pójść?! Do umysłu powróciło mu wspomnienie z dzieciństwa. Kiedy były mali, mama zabierała ich do pewnego parku, gdzieś na obrzeżach miasta. Michael uwielbiał tam chodzić. Zawsze siadał pod jednym z drzew i siedział tak całymi dniami. Zwykle po jakimś czasie zaczynał bawić się ze starszym bratem i psocić, ale prędzej czy później wracał tam. Z biegiem lat to się nie zmieniło. Nadal lubił przychodzić w to miejsce, kiedy chciał pobyć sam, pomyśleć, lub kiedy doskwierał mu jakiś problem.

                Gerard zmierzał właśnie w stronę wspomnianego parku, kiedy na swej drodze napotkał byłą dziewczynę Mikey’ego, Melanie. Od ich rozstania szatyn cały czas chodził przygnębiony i z głową w chmurach. zamykał się w swoim pokoju i godzinami grał na basie. Zastanowił się chwilę, czy ona nie wiedziałaby czegoś na temat jego młodszego brata.

                -Melanie, zaczekaj chwilę! Musimy porozmawiać.

                -Jeśli myślisz, że po naszej rozmowie wrócę do twojego brata, to nie wysilaj się. Nie masz na co liczyć. –Dziewczyna już chciała odejść, gdy ten szarpnął mocno jej ramię i obrócił twarzą do siebie.

                -Nie chcę cię prosić, byś do niego wróciła. Nie mam zamiaru patrzeć jak po raz kolejny ranisz go. Patrzenie na niego, gdy cierpi mi w przeciwieństwie do ciebie nie sprawia żadnej przyjemności.

                -Więc o co chodzi?! –Zapytała lekko podirytowanym tonem i wyrwała się z uścisku mężczyzny.

                -Mikey zaginął. Wyszedł dziś rano bez słowa, nie odbiera telefonów i nie wiem, co się z nim dzieje. Pomyślałem, że może ty będziesz coś wiedziała na ten temat? –Popatrzył na nią wyczekującym wzrokiem, jednak usłyszana od kobiety odpowiedź nie zadowoliła go.

                -Mało mnie interesuje, co się z nim dzieje. Nie jesteśmy już razem, a los moich byłych nie szczególnie mnie interesuje. Nie pomogę ci w odszukaniu go. sorry, ale mam sprawy ważniejsze od tego. Nara.

                -Nie rozumiem, jak on mógł się z tobą spotykać przez tak długi czas i nie zauważyć jaka jesteś. Wykorzystałaś jego naiwność, żeby później chwalić się przed wszystkimi, że spotykałaś się z naszym basistą.

                -Jak widzę zmądrzałeś przez ostatni czas. Ale nie interesujesz mnie ty, nie interesuje mnie on i nie interesuje mnie nikt inny z waszej nędznej kapeli, więc daj mi już święty spokój, idioto.

                Gerry miał ochotę zabić dziewczynę za to wszystko, co do niego powiedziała. Za to, jaka była, za to, że jedynie bawiła się uczuciami swojego byłego chłopaka, że potraktowała go jako zabawkę. Nie rozumiał, jak można być tak okrutnym dla ludzi, którzy cię kochają. Sam kiedyś postąpił podobnie, kiedy jeszcze był zaręczony z Elizą Cuts a potem zerwał z nią. ale to była zupełnie inna historia i nie powinien był ich porównywać.

                Bez zastanowienia ruszył w dalszą drogę w stronę parku. Niebo powoli zaczęły spowijać ciemne chmury i robiło się coraz zimniej. Jednak on nie mógł odpuścić sobie teraz wszystkiego i tak po prostu się poddać. Za wszelką cenę musiał odnaleźć swojego brata.

                Gdy dotarł do bramy wejściowej parku, złapał głęboki oddech i ze zdenerwowaniem wypuścił powietrze z płuc. Nie wiedział, co go czeka. Bał się. Bał się, że przejdzie cały park na różne sposoby i nie znajdzie go tu. Musiał zaryzykować. Minął żelazną bramę i zaczął rozglądać się po okolicy. Próbował przypomnieć sobie tamto drzewo. Gdzie ono się znajdowało? Odruchowo poszedł w lewą stronę i szedł parkowymi alejami. Dokładnie obserwował mijane drzewa i zwracał uwagę na ławki. Pomimo pogłębiającej się wciąż ciemności, chłopak nie miał problemu z oceną, czy ktoś siedzi pod drzewem czy nie, choćby nie wiadomo jak daleko to było. Można by powiedzieć, że to był taki jakby jego „dar”.

                Doszedł do końcowych granic parku. Dalej już tylko wysokie na 3 metry ogrodzenie, za którym znajdował się niewielki klif biegnący ku oceanowi. Stanął przy żelaznych prętach z pozłacanymi końcami i ponownie się rozejrzał. Dokładnie lustrował okolicę próbując wychwycić choćby najmniejszy ruch. Bez efektów.

                Poszedł dalej przed siebie, gdy nagle ujrzał pod jednym z drzew jakieś ciało. Ocenił, że to mężczyzna. Nie ruszał się. Z najgorszym scenariuszem układającym mu się myślach podbiegł do niego. Z przerażeniem odkrył, że było to martwe ciało jego brata. Doskonale wiedział, że próby ratowania go na nic się nie zdadzą. Pomimo tego zadzwonił po pogotowie i nadal próbował go reanimować.

                Przyjechała karetka Sanitariusze odciągnęli Gerarda od Mikey’ego, choć ten ze łzami w oczach usilnie próbował się wyrwać z ich uścisku. W końcu się poddał i mężczyźni zaprowadzili go do pojazdu, podając mu koc. Zapewnili, że zajmą się jego bratem. On wiedział, że to nic nie da. Przecież on nie żyje. A oni nie są cudotwórcami, żeby móc wskrzesić jego duszę.

                -Pan jest rodzina tamtego mężczyzny? –Zapytał go sanitariusz, który w ręku trzymał jakieś kartki i długopis.

                -Tak, jestem jego bratem –odparł beznamiętnie.

                -Przykro mi. Pański brat nie żyje od co najmniej 3 godzin. Składam szczere kondolencje.

                -Co mi z tego? Co mi po pańskich „szczerych” kondolencjach? Wszystkim tak mówicie uważając, ze to uśmierza ból. Gówno prawda! Nie ożywicie go! Nie przywrócicie mi brata! Więc wynoście się stąd, zostawicie z nim sam na sam i wracajcie do swoich cholernie szczęśliwych rodzinek!

                Gerard nie potrafił opanować emocji. Był tak niesamowicie wściekły. Był oparciem dla Mikey’ego, a on zachował się jak najgorszy egoista i po prostu się zabił. Nie pomyślał o nim. Zrobił to, co było dla niego wygodniejsze.

                Wrócił do domu i z rozpaczą malowaną na twarzy rzucił się na łóżko. Nie potrafił powstrzymać łez. Był na to za słaby. Może nawet i dobrze. Niech wszyscy wiedzą, co teraz czuje Gerard Way. Ten, który stracił brata. Ten, który stracił najważniejszą mu osobę na świecie.